Алакушту атынан чакыруу. Кутмандуу кыргыз элинде «ата», «чоң ата», «апа», «чоң апа» (эне, чоң эне) деп атообуз-ата салты-быз, эне адебибиз. Бул жарык дүйнөгө алып келгендер эне-ата эн-чилүү аттар. Алардын ысымы улук, өз атасын «ата» дегенди жерип «папа» деп айтуудан алар пайдабыз бар бекен? Өз энебизди «эне» дегенибизди жерип «мама» дегенден кайсыны таптык. Албетте, бул уруяттан кийин чыккан дүүлүгүлөр. Өзүнүн тел сөздөрүн таасири күчтүү элдерге алдыруу, тим эле тууроо: Биринчиден, атаны ата, апаны апа деп чакыруубуз – улуу сөз. Ата-энени урматтообуз, атанын, эненин жүрөгүнө жакын сезилүүсү. «Чоң ата», «Чоң эне» деп чакыруу – андан бетер жагымдуулукту тартуулоосу. Өзүмдүн уулум, бул неберем, бул чөбүрөм – дештин өзү – эмне деген урматтоо! Экинчиден, айрымдар ата-эне деген сөздү угаар бекем – бала-луу болбогондордун эңсөөсү. Анткени баланын тили «апа», «ата» деп айтуудан башталат. Ал – эт-жүрөктү элжиретүүсү. Аны антип айттырууга ата-эне милдеткердиги.
Үчүнчүдөн, ар-намысыбыз антип бирөөлөрдү тууратып койбоо-су. Кыргыздардын кылымдарды арткан арына-абийирине доо ке-тирүүсү. Антип айттырууга көндүрүүсү – ата-эненин жеңил ойлуулу-гу.,. Элдик маданиятты барк албоолору.
Кыргыз
