Өз улутун сүйүү салты. «Улутун кимдер сүйбөгөн, У путчу л дешер билбеген. Кызыл эт чактан торолтуп, Кыялым көккө үндөгөн,
«Кыргыз» деп айтып, жар салып,
«Кыргыз» деп өтөм дүйнөдөн». (Байдылда)
Ар бир атуул өз элинин сыймыгы үчүн күрөшүүсү. Чыңгыз Айт-матовдун «маңгурт болуп кетпөө» тууралуу кооптонуп айткандары минтип, келип отуруусу. Биздин түшүнүктө бул – өзүнүн дөөлөттөрүнө өзү балта чапкандыгы. Эгер ар бирибиз өзүбүздүн тилибизде сүйлөсөк, атактуу акын Байдылда айткандай:
«Эне тилин билбеген, Эси жокту аныктайт. Эне тилин сүйбөгөн, Элин сүйүп жарытпайт», – болбостугу.
Мусулман катары динибизди, дилибизди, өнөрүбүздү сүйүүбүз. Ошондо таштын уюлундай, тоо-ташты мекендеген Кыргыз Ата ата-луусу. Аны үчүн элде салттуу жүрүш-туруш, кавказдыктардай, езбек-тажиктердей улуттук аң-сезим, сырткы келбет, элдик сөөлөт керек-тиги. Алыскы чет элдиктерге элибиздин кимдиги көрүнүп турушу. «Кыргыздар ушундай улут турбайбы?» – деп өзүбүздүн ички-сырт-кы дүйнөбүздү баамдоолору. Алар ошол тарабына үңүлүшү. «Ко-куй, өңү эле башка болгону менен бирөөлөрдү туураган, жарым-жартылай жылаңач эл турбайбы?!», – дебесин.
Кыргыз
