Сөзгө конок берүү. Бул – байыртан келе жаткан элдик адеп, бирөөлөрдүн адамча кайрылып айтып жаткандарын кунт коюп угуу-су, кеп шарданын бузбоосу, ортодо аңгемеге кыпчылып кыйынсын-боосу, жыра талашып, угуучулардын ниетине доо кетирбөөсү. Эгер кеп кезеги келе түшсө, дароо жулунбоосу, айтылып жаткан асыл ойду «шекердей сөзүңүз оозуңузда», «мына муну унута электе айта кой-гум келет» – деп ызааттап сурануусу – элибизде сөздү асыроосу. Сөздү кыябын келтире айтуудай, олтургандарды уюта билүүдөй эле’
жалпак олтуруп, аны угуу, ичтен талдай баруубуз, ошондой эле адам-керчилик, аны урматтоо сезимибиз…
Кыргыз
