Бул – убара кылуусу, убадада турбоосу, улам соз эмизип, кайра-кайра каттатып, жадата берүүсү, жадатып бүтүүсү. Соз маанисине келеек ушундай жагдайлардан улам кыргыздар негизи аласа-бересесин так, топ алып жүрүшкөн. Аралары-нан айрымдар бироолордун малын, акча-тыйынын, буюм-кечелерин ж.б. ларын бербей коюшат. «Келип алдың, келип бер», бул – ички мыйзам. Ага карабай аласа учун берген жерине бара берүүгө туура келет. Ошол шартта тоо-талаада, жаанда калат, шөмтүрөп суу болот. Аласасы дагы тийбейт. Отмо мааниде «Атаң кору, ай, суу бол-дум, суу кылды» – дейт. Аласасын алалбай жүргөндөр ушул туюнт-маны кайда журсо да айтат. Образдуу түрдө «Суу болуу, суу кылуу-нун» төркүнү мына ушундай баяндалат.
Кыргыз
