«Кымызды ичкенге бер, кызды сураганга бер». Адатта, кымыз көпчүлүктүн көңүлү тушкен элдик суусундук. Ал жердин чобу катары бааланат. Бул тамакты меймандос калкыбыз ичсин, суусуну кансын, каны толсун өңдүү маанайда келбери, жайыл дасторкон келишет. Желе турган айылга, конушка түшпөй өтүү элибиз үчүн эрээн-төрөөн. Каалашынча ичип, канжыгасындагы кол чаначка байлана кетүү – өзүбүзгө таандык меймандостук. Ушундан улам «кымызды суусаганга бер, кызды сураганга бер» -деген туюнтма бар. Кыз бой тартып бешкөкүл болгондон тартып, кабарын угуп, коруп-билишке жолдош-жоролорунан алып, үйлөнүүчү жигиттер айыл аралайт. Кыз көрүүгө атайын аттанып чыгышат. Жактырган кыздарына ата-энелери, ага-туугандары жуучу тушот. Куда болуучулары ниеттери топ келсе, макулдашат. Үйлөнүү, үлпөт куруу шарты белгиленет… Макалдын кыскача маани-жайы мына ушундай…
Кыргыз
